Aydınlar

Saint-Simon'a göre, "aydınların dokuncası"nı, gerçekten belirtmek için, Fransız toplumunun kaymak tabakası ve ulusal kitlenin ruhu fizikçiler, kimyacılar, ruhbilimciler, matematikçiler, ozanlar, müzikçiler, yazarlar vb. içinden birçok çatık kaşlı ulusçu, yersiz düzeltimci, başarılı toplumca ya da zehir gibi sözavcısı çıktığını göz önünde bulundurmalıdır. Daha başkaları arasında Scenes et doctrines du nationalisme (Ulusçuluğun Öğretileri ve Tartışmaları) de, aydını, "toplumun kendi mantığına dayanması gerektiğine, inanan; ve onun, gerçekte ön zorunluluklara dayandığını ve belki bireysel akla yabancı olduğunu bilmeyen birey" olarak tanımlayan Barres'i analım. Edouard Breth, "aydınların önemli yer tuttuğu bir yönetim biçiminden daha kokuşmuş bir yönetim biçimi olamayacağını" kesinlikle savlamaktadır: Les mefatis des intellectueles (Aydınların Kötülüğü)de, "kendilerini en iyi insancı, barışçı ve usçu tanıtan, bir tür kast oluşturan aydınlar, eskilerin, ve ulusçu düşüncesini, çağdaş kentte, işçilere özgü değerler olarak benimsetmeğe çalışırlar." diyor. Robert Locoste, 1957'de eski Cezeyir savaşçılarının karşısında, 1957 Temmuzunda: "Son günlerde, Cezayir'de 20 kişinin ölümüne; 50 kişinin yaralanmasına neden olan terörizmin yeniden ortaya çıkmasından sorumlu olanlar, işkenecelere karşı kampanya açan kafa ve gönül göstericileridir. Onları aşağılayınız." demekten çekinmemiştir. Eşitleri arasında birinci (primus inter pares) Jean Cocteau, sosyalist Bakana karşı beklenmedik bir çıkış yapıyor: Soru: Dünyada en aşağı gördüğünüz şey nedir? Jean Cocteau - Aydınlar.