Güneşin Altında Üşürken Tenim

Karanlığın ipine asıyorum kendimi her gece. Kimseler görmüyor, Kimseler sormuyor ‘'Niye?'' Diye. Asılsız duyduğum sesler Çoğaldıkça çoğalıyor çevremde. Nefesim daralır Tekrar tekrar bu intiharın eşiğine geldiğimde. Hıçkırıklar çırpınır avuçlarımın içinde ‘'Son bir umut'' dercesine. Adeta sır gibi gizlenir aşklar Söylenmekten yıpranmış şarkıların ezgisinde. Dönüşü olmayan yollarda Görünmez olur gidenlerin ayak izleri Ve ben bir gece daha Karanlığın ipine asarım kendimi. Bak! Gece, yine güne aydı sevdiceğim. Yol uzun... Hadi aç gözlerini! Yarınlara birlikte yürüyelim. Kıyısı olmayan bir deryada Yol alırken yüreğim Belki de; Sebepsiz korkularla büyümekteyim.