İnsan Cumhuriyeti

Hiç sevmedim. Hiç sevemedim. Bunu hep yaşadım. Bunu bana yaşatanları çoğu zaman affettim. Bu zaafiyetlerini fark edecekler bir gün nasılsa. Bu yüzden sabırla bekledim. Ama çok canım yandı. Nasıl oluyorsa oluyor, sevdiğim insanlarla “her an” yan yana durmayı bir türlü başaramıyorum veya onlar, kendileri bunu sürekli engelleyen eylemleri tercih ediyorlar ve bu yüzden kimseyi her daim sevemiyorum. Bu yüzden hiç sevemedim. Yan yana durulduğu zaman yapılabilen işleri sürekli olarak da tercih ettim hâlbuki fakat bunu kasten yaptığımı anlayabilen birisine asla rastlamadığım için hiç sevemedim. insanlar aşık olduklarında bazen ilk hafta, bazen ilk ay, bazen de ilk yıl çok fazla yan yana durabiliyorlar fakat bir süre sonra önemli olanın hatta “en önemli gerçeğin” yan yana durmak ve bir şekilde yan yana kalabilmek olduğunu unutuveriyorlar. Sanırım mizacım icabı bu insanlarla ilişki üretiyorum veya rastlantılar beni bu tür insanlarla o tür ilişki yaşamaya hapsediyor ve ben bir şekilde unutkanlığın cezası olan ayrılıkları ödemek zorunda kalıyorum, çeyrek asırdır. insanların unutabildiklerini fazlaca tecrübe ettim ben şu ahir ömrümde. Bu yüzden hiçbir zaman güvenip sevebilecek kadar teslim olamadım insanlara. Hepinizden özür dilerim.