Mutsuz Türk; Sonuna kadar yürümediğin yollar seni unutur _{Sonuna kadar yürümediğin yollar seni unutur}

Haziran başlarında bir akşamüstü sırtımda çantamla evin kapısını açtığımda içeride beni bekleyen, hiç alışılmadık bir sessizlikti. Annemin hıçkırıkları ve kardeşlerimin sessiz gözyaşları açık bir matem havası estiriyordu. Ailemizin tüm fertleri o an o salonda toplanmıştı. Aramızda olmayan yalnızca babamdı. Özgürlük, varlığınızı geriye doğru bütün koşullanmaların dışında tutabilmektir. Fakat en kusursuz irade bile o koşullanmaların karşısında güçsüz kalabilir. Bu yüzden özgürlük, hep bir ütopya kadar uzaktır. Bu roman, kendi hayatının hiç kimsesi olamayanlar için yazıldı