Rıh

sonra... kendi adımı buldum harfin ağaçlarında üzerime örttüm. sarındım durmadan. anladım ki ad insan hamuruyla kaynayan akl-ı evvelin sırrı kör olduğu ilk karanlık gömüldüğü yalan! belki de içimizi döktüğümüz dünya arş-ı alaya dek yükselen karanlığın emzirdiği pür imlâdır.